Ուրախ ենք Ձեզ ներկայացնել staff.am նոր՝ «Կարիերայի պատմություններ» նախագիծը, որն իրականացվում է StaffBlog-ի շրջանակներում: Նախագծի նպատակն է կիսվել հաջողակ մարդկանց փորձով ու կարիերայի հետաքրքիր պատմություններով staff.am-ի հետևորդների հետ։
Այս անգամ, նախագծի շրջանակներում հյուրընկալվել էինք Հայաստանում ֆրանսիական համալսարան, որտեղ էլ և հաճելի ու ինֆորմատիվ զրույց ունեցանք համալսարանի ռեկտոր Ժան-Մարկ Լավեստի հետ։ Ամբողջական հարցազրույցին և տեսագրությանը կարող եք ծանոթանալ ստորև 🙂
Պատմեք մի փոքր Ձեր կարիերայի ու անցած ճանապարհի մասին։
[divider style=”dotted” top=”20″ bottom=”20″]Շնորհակալություն եմ հայտնում ինձ մոտ հյուրընկալվելու համար։ Նախ և առաջ, ցանկանում եմ ասել, որ պրոֆեսիոնալ կարիերայի վերաբերյալ հարցը մի փոքր բարդ է, որովհետև կարիերայի ընթացքում դեպքերը երբեք տեղի չեն ունենում նախատեսվածի պես (իրադարձությունները երբեք չեն զարգանում այնպես, ինչպես կանխամտածված էր)։
Այսօր ես համալսարանի ռեկտոր եմ, սակայն, եթե ինձ 25-30 տարի առաջ հարցնեին՝ արդյո՞ք ուզում եմ դառնալ ռեկտոր, ես միանշանակ կպատասխանեի՝ ոչ։
Այսպիսով, կարիերան երբեք նախատեսված չի լինում, այլ կառուցվում է ժամանակի ընթացքում։ Սա առաջին տարրն է, որ ցանկանում եմ նշել։Այն կառուցվում է որոշակի ռեֆլեքսով, որոշակի հիմքով։ Բայց ես կարծում եմ, որ բոլոր ուսանողներն ունեն հնարավորություններ։ Կարիերայի հնարավորությունները գալիս են, և նրանք կա՛մ դրանից օգտվում են, կա՛մ ոչ։ Ի վերջո, հասկանում են, կատարում իրենց ընտրությունը և նկարում իրենց սեփական կարիերան:
Շնորհակալություն։ Ո՞րն է եղել Ձեր ամենամեծ ձեռքբերումն այդ ճանապարհին։
[divider style=”dotted” top=”20″ bottom=”20″]Ամենամեծ ձեռքբերումը, որ ունեցել եմ այս ճանապարհին, նախ, իմ շրջապատի մարդկանց մասնակցությունն է այն ծրագրերին, որոնք ես ցանկանում եմ իրագործել։ Սա է ամենաարժեքավոր բանը։ Փաստ է, որ երբ ցանկանում եք որևէ գաղափար կյանքի կոչել, հնարավոր չէ այն անել միայնակ, դրա իրագործումը պահանջում է խմբային աշխատանք ու գաղափարով մտահոգ մարդիկ։ Վերջիվերջո, կարծում եմ՝ կարևոր է, որ Ձեր շրջապատի մարդիկ Ձեր գործունեության վերաբերյալ լավ կարծիք ունենան ու աջակցեն Ձեզ։
Որպես օտարերկրացի ինչպե՞ս կգնահատեք ՀՀ աշխատաշուկան և նրա հեռանկարները:
[divider style=”dotted” top=”20″ bottom=”20″]Հայկական աշխատաշուկան շատ լայն թեմա է։ Ես կարող եմ նշել ինչպես շատ դրական, այնպես էլ շատ բացասական կողմեր։ Կսկսեմ նրանից, որ շատ հնարավորություններ կան, ուստի պետք է կարողություն ունենալ տեսնելու դրանք և աշխատելու դրանց հետ։ Ըստ իս, նորագույն տեխնոլոգիաների ոլորտն իսկական հնարավորություն է հայկական աշխատաշուկայի համար, որովհետև այն կկարողանա միավորել իր հետ փոխկապակցված բազմաթիվ մասնագիտություններ․ իրավաբանները, մարկետոլոգները, կառավարիչները, ֆինանսիստները կարող են օգտվել ինովացիոն տեխնոլոգիաների ոլորտից։ Դրանք ոչ միայն պետք է կապել գիտությունների հետ, այլ նաև աջակից գործոնների։ Այսպիսով, սա ինձ համար հայկական աշխատաշուկայի գեղեցիկ հնարավորություններից է։
Այնուհետև, ես կարծում եմ, որ հայկական աշխատաշուկան բավականաչափ համակարգված չէ։ Ձեռնարկատիրությունները անհրաժեշտ չափով ունակ չեն պատասխանելու իրենց կարիքների բնորոշմանը։ Ըստ իս, պետք է լինեն ավելի ակտիվ մասնագիտական ճյուղեր, որոնք ավելի լավ են հստակեցնում սպասումները, հմտությունները և դիպլոմները։
Հայկական աշխատաշուկայի վատ համակարգվածությունն ունի բացասական հետևանքներ։ Կարծում եմ, որ կարիք կա միջին մասնագիտական կրթությամբ մասնագետների, քանի որ հայաստանյան մի շարք աշխատատեղերի համար 4 տարվա կրթություն ունենալու կարիք չկա։ Պետք է միջին մասնագիտական կրթության դիպլոմավորված մասնագետներ պատրաստել, բանակցել մասնագիտական ենթաճյուղերի հետ։
Իմ մեծ ցանկությունը դրանց պրոֆեսիոնալացումն է, որպեսզի ունենանք լավ համակարգված զրուցակիցներ, ովքեր ունակ են իրապես սահմանելու հմտությունների անհրաժեշտությունը։ Եվ մենք՝ համալսարանականներս, կաշխատենք, հասկանալու համար՝ որն է լավ դիպլոմը և լավ կրթությունը։ Համալսարանը և ձեռնարկատիրությունը պետք է ավելի շատ բանակցեն։
Որպես ՀՀ առաջատար համալսարաններից մեկի ռեկտոր ի՞նչ կասեք մերօրյա կրթության մասին. արդյո՞ք 30 տարի առաջ և հիմա համալսարանական կրթության կարևորությունը նույնն է:
[divider style=”dotted” top=”20″ bottom=”20″]Ես կարծում եմ, որ համալսարանը Հայաստանում պետք է ձևափոխվի։ Դա հստակ է։ Այն պետք է արդիականանա, որովհետև նրա այժմյան կազմակերպվածությունը չի համապատասխանում միջազգային համալսարանների տենդենցներին։ Իմ կարծիքով այդ արդիականացումը դժվար իրագործելի, բայց կարևոր է։
Պետք է, որ կառավարությունը միջոցներ ձեռնարկի՝ (և ես գիտեմ, որ նրանք հիմա այդ մասին մտածում են), համալսարանը արդիականացնելու, այն շուկայի պահանջներին մոտ դարձնելու համար, և իհարկե համոզված լինելու, որ ուսանողներն իսկապես ձեռք են բերել իրենց անհրաժեշտ հմտությունները։Երկիրը կարող է զարգանալ միայն լավ կրթված մարդկանց շնորհիվ։
Հայաստանը շատ քիչ բնական ռեսուրսներ ունի՝ մի քիչ գյուղատնտեսություն, մի քիչ զբոսաշրջություն, գուցե մի քիչ միներալներ և ջուր, բայց Հայաստանի ռեսուրսը, ամենամեծ հարստությունը նրա ուղեղներն են։ Այսպիսով, եթե նա ցանկանում է աշխատեցնել իր ուղեղներին, նրան պետք է արդիական, արդյունավետ համալսարան։ Ես դա ասել եմ բազում անգամներ և կրկնում եմ՝ Հայաստանում, այլ երկրների հետ համեմատած, շատ համալսարաններ կան և դա նշանակում է, որ դա ստրատեգիական ծրագրի կարևոր կետ է՝ իմանալու համար՝ ինչպես վերածրագրել բարձրագույն կրթությունը հետագա 15 ամիսների համար։
Եթե հնարավորություն ունենայիք ևս մեկ անգամ մասնագիտություն ընտրելու, ո՞րը կլիներ Ձեր ընտրությունը։
[divider style=”dotted” top=”20″ bottom=”20″]Եթե հնարավորություն ունենայի նորից մասնագիտություն ընտրելու, կարծում եմ՝ կդառնայի քաղաքական գործիչ։ Կաշխատեի ներդնել իմ հմտությունները և իմ համոզմունքները՝ ազգի զարգացմանը ծառայելու համար։
