Մեր օգտատերերի կողմից արդեն սիրելի դարձած staff.am #ՀաջողակԿանայք նախագծի հաջորդ զրուցակիցը Հայ-ամերիկյան առողջության կենտրոնի բժիշկ-ռադիոլոգ, բժշկության ոլորտում առաջին ինստագրամյան ինֆլյուենսեր Շաքե Հմայակյանն է։
Փոքրիկ ժամանակահատված վերցնելով Շաքեի բազմազբաղ աշխատանքային առօրյայից՝ կարողացանք բացահայտել բժշկության և ինստագրամյան ոլորտում հաջողության հասնելու սեփական մոդելը։
Երբ և ինչպե՞ս որոշեցիք սկսել Ձեր կարիերան։ Ի՞նչ հիմնական սկզբունքներով եք առաջնորդվում Ձեր կարիերայում։
Եթե անկեղծ, ընտանիքիս մղմամբ եմ դարձել բժիշկ։ Ինքս չեմ որոշել մասնագիտությունս, ծնողներս են որոշել, որ այդպես ճիշտ կլինի։ Ես ուզում էի երգչուհի դառնալ, բայց այդ որոշումն այդքան էլ ընդունելի տարբերակ չէր այդ ժամանակ․ Գավառի ընտանիք ավանդապաշտ, պահպանողական հայացքներով։ Այսպիսով, դարձա բժիշկ, ինչի համար անչափ շնորհակալ եմ ընտանիքիս, որովհետև հիմա եմ հասկանում, թե ինչքան ճիշտ մասնագիտություն եմ ընտրել։ Ժամից ու օրից անկախ ես միշտ պատրաստ եմ, թեկուզ նույնիսկ խորհրդով, օգնել մարդկանց ու նրանց կողքին լինել։
Իսկ ինչ վերաբերում է ինստագրամին, բացարձակապես չեմ մտածել այդ ուղղությամբ ինչ-որ բան սկսելու մասին։ Մի անգամ, հիշում եմ, ինստագրամյան էջում տեղադրեցի իմ մարզումը։ Եթե չեմ սխալվում 2016 թվականն էր։ Այդ ժամանակ այդպիսի էջեր չկային։ Ամեն մեկն ուներ իր անձնական ինստագրամը և ուրիշ ոչինչ։ Իմ էջի հետևորդները բացառապես իմ ընկերներն էին և այս գրառումն այնքան մեծ ոգևորություն առաջացրեց իրենց մոտ, որ մտածեցինք` վատ գաղափար չի լինի նման հոլովակներ տեղադրելը։ Մարդիկ կկարողանան մարզվել թեկուզ տան պայմաններում։ Դրանից հետո հասկացա, որ հարթակն ազատ է և ոչ մի բժիշկ չկա հարթակում, որ կիսվի մասնագիտական խորհուրդներով: Եվ որոշեցի մի անգամ ուղիղ միացում անել մեր բժիշկներից մեկի հետ, որ պատասխանի կանանց հարցերին, իսկ դա չեմ կարող ասել ինչպիսի արձագանք ստացավ։ Ես ինքս ապշած էի և նույնիսկ վախեցած նման արձագանքից՝ մոտ 40,000 դիտում, ինչն ահռելի մեծ թիվ էր այդ ժամանակ։ Ու հասկացա, որ ճիշտ կլինի հարթակը զարգացնել բժշկական ուղղությամբ՝ հայալեզու հավաստի ու մասնագիտական տեղեկատվություն տրամադրելով մարդկանց։ Այժմ ունեմ 65,000 հետևորդ․ էջս բացառապես կանանց համար է։ Հույս ունեմ, որ գոնե մի քիչ ազգիս օգնում եմ այս առումով։ Երբ հարցնում են, թե որտեղից ես գտնում մոտիվացիա այդքան բան անելու, ես միշտ ասում եմ, որ ինքս ինձ համար ես մոտիվացիա եմ։ Բոլորին էլ խորհուրդ եմ տալիս՝ իրենք իրենց մեջ գտնեն մոտիվացիան։
Որպես կին ո՞րն եք համարում Ձեր ամենամեծ մարտահրավերը, որ երբևիցե հանդիպել եք այս ոլորտում։
Մարտահրավերների ամեն օր ես հանդիպում։ Եթե նույնիսկ չկա մարտահրավեր, դու ինքդ քո առաջ դնում ես որևէ նպատակ, ինքդ քեզ ես հրավիրում մարտահրավերի ու ինքդ քեզ կատարելագործում ես դրանով։
Բժշկության մեջ ես ոգեշնչման աղբյուր եմ գտնում։ Դա և՛ իմ բաժնի վարիչն է, և՛ իմ մյուս կոլեգաներն են, որոնց ես ձգտում եմ նմանվել, որոնցից ձգտում եմ սովորել, հույս ունեմ իրենք էլ ինձնից են ինչ-որ բաներ սովորում։ Դա է իմ մարտահրավերը, որ միշտ մնաս ստիմուլի մեջ։ Ու էլի ինձ համար մարդն է կենտրոնում, մարդուն օգնելն է կենտրոնում։
Ինչ վերաբերում է ինստագրամին, էլի մարտահրավեր չեմ ասի, այլ կասեմ, որ ինձ մոտիվացնողը մարդիկ են։ Ամեն մի փոքր շնորհակալությունը, ամեն մի փոքր ուշադրությունը մարդկանց կողմից ինձ համար մոտիվացիա է։ Նույնիսկ ինձ այնպիսի հարցեր են ուղղում, որից ես այդ պահին տեղեկություն չունեմ, քանի որ իմ ոլորտի հետ առնչություն չունի։ Բայց ես մտնում եմ, կարդում եմ, ֆունդամենտը հիվանդության քանդում եմ, հավաքում եմ, նոր պատասխանում եմ։
Կարծում եմ դրանից մեծ մոտիվացիա չկա, և քեզնից անկախ անընդհատ մարտահրավերի մեջ ես լինում։
Իսկ մինչ այժմ ո՞րն եք համարում Ձեր ամենամեծ ձեռքբերումը։
Միանշանակ տղաս։ Ես երազել եմ միշտ իր արտաքինով բալիկ ունենալ, ու ինքը սիրում է այն, ինչ սիրել եմ ես՝ երաժշտություն, կենդանիներ, բնություն։ Ինքը շատ ինելեկտուալ երեխա է իր տարիքին անհամապատասխան։ Ու այն, ինչ ես չեմ եղել ու չեմ լինի, իմ տղայի մեջ տեսնում եմ։ Իմ մեծագույն ձեռքբերումն ինքն է։
Որո՞նք են այն ամենակարևոր ու եզակի անձնային հատկանիշները, որոնք Ձեզ օգնել են հաջողության հասնել Ձեր կարիերայում։
Հավանաբար, ես չեմ վախենում նոր բաներից։ Այն, ինչ որ ես ինստագրամում սկսեցի, իր նախադեպը չուներ, բայց ես համարձակվեցի ինձ վրա վերցնել այդ պատասխանատվությունը։ Երբ ինչ-որ բլոգ ես վարում, որտեղ կոշիկ կամ այլ իրեր ես ներկայացնում, մարդիկ կարող են հավանել՝ գնել, կամ չհավանել՝ չգնել։ Իսկ ես տալիս եմ բժշկական ինֆորմացիա, ինչը նաև լուրջ պատասխանատվություն է։ Այդ համարձակությունն իմ մեջ կար, և ես չվախեցա նոր բաներից։
Իմ մեջ կար նաև ձգտումը, էլի եմ ասում, մարդկանց օգնելու, որովհետև ինչպես տեսնում եմ արասահմանում մարդիկ տիրապետում են բժշկության նվազագույն անհրաժեշտ գիտելիքներին, իսկ մերոնք շատ ավելի քիչ գիտեն։ Եվ երևի իմ հետ չկանգնելու սովորությունը, անընդհատ առաջ գնալու, նույնը նաև սպորտում։ 8-9 տարի է մարզվում եմ և ոչ մի րոպե չեմ ասել, չէ, այլևս չեմ կարողանում։ Ու ես այդ արդյունքներով կիսվում եմ, դա էլ է ինձ ուժ տալիս։ Մի խոսքով չհանձնվելն ինձ օգնեց։
Ինչպե՞ս է սկսվում աշխատանքային օրը Շաքե Հմայակյանի մոտ։
Օրեր կան, որ ես գնում եմ մարզասրահ, հետո եմ գալիս աշխատանքի։ Դրանք իմ ամենասիրած օրերն են։ Առավոտյան 7։30 արթնանում եմ, 8 անց դուրս եմ գալիս, հասնում եմ մարզասրահ։ Շատ արագ մարզվում եմ, որ հանկարծ չուշանամ աշխատանքից ու գալիս եմ աշխատանքի։ Ես ավելի շատ մասնագիտացած եմ օնկոռադիոլոգիայի մեջ, այսինքն՝ քաղցկեղով հիվանդների հետ է իմ աշխատանքը։ Մենք համակարգչային շերտագրմամբ որոշում ենք քաղցկեղի առկայությունը որևէ օրգանում կամ, եթե արդեն հաստատված է լինում, դրա տարածումը։ Բավականին լարված գործ է, մարդիկ գալիս են արդեն հոգեպես ճնշված՝ բնականաբար իմանալով, որ լուրջ խնդիր ունեն։ Բայց ես անչափ շատ եմ սիրում իմ գործը, որովհետև հենց դա էլ է ինձ համար մարտահրավեր․ ինքս ինձ ստուգելը՝ արդյո՞ք կհասկանամ խնդիրը միանգամից, թե ինձ պետք կլինի մի հատ էլ կարդալ ու հասկանալ ամբողջովին։ Այդ ամեն ինչը մարտահրավեր է։ Մենք աշխատում ենք թիմային, միասին քննարկում ենք, և եթե նման հաճելի հանդիպում չեմ ունենում, ինչպես հիմա staff.am-ի նախագծի շրջանակներում, հայտնվում եմ տանը՝ տղայիս հետ։ Արդեն տնային գործեր, ճաշ եփել, լվանալ և բալիկին խնամել՝ ամենահաճելի պահերը։
Որպես հաջողակ կին՝ ի՞նչ խորհուրդ կտաք այն կանանց, ովքեր ցանկանում են ապահովել աշխատանք/կյանք հավասարակշռություն։
Պետք է ժամանակ գտնել երկուսի համար։ Բնականաբար ինձ հարցնում են՝ ինչպե՞ս ես բալիկիդ թողնում, ում մոտ ես թողնում, բոլորին դա հետաքրքրում է։ Ես օգնող ունեմ, առանց դրա չի լինի, մայրիկս էլ է աշխատում, քույրիկս իր բալիկներն ունի։ Օգնող ունեմ, բայց այսպես ասեմ, երբ կինը մտնում է տուն, պետք է դռնից այն կողմ թողնի իր առօրյա աշխատանքային հոգսերը, որովհետև ընտանիքը բացարձակ կապ չունի այդ հոգսերի հետ։ Դու տուն պետք է մտնես, շպարդ հանես, գեղեցիկ հագուստդ հանես, մի կողմ դնես հեռախոսդ և դառնաս տան կին։
Ես իմ տղային քնեցնում եմ, նոր զբաղվում ինստագրամով, եթե, իհարկե, հաջողացնում եմ շուտ քնեցնել։ Այդ առումով դժվարանում եմ խորհուրդ տալ, քանի որ մարդու տեսակից է շատ բան կախված։ Մարդ կա ասում է, որ ոչինչ չի հասցնում, բայց այսպես ասեմ՝ ինչքան զբաղված ես օրվա մեջ լինում, այդքան շատ բան ես հասցնում։ Մարզասրահ գնալ հասցնում եմ, աշխատել հասցնում եմ, Ձեզ հետ շփվել հասցնում եմ, տղայիս հետ հասցնում եմ։ Ուղղակի աշխատանքի շատ լինելուց չպետք է հուսահատվել, ամեն ինչը պետք է դասակարգել և դասավորել։ Մտքումս պատկերացնում եմ պահարան, որի մեջ դասավորում եմ գործերս և դեռևս շիլաշփոթ պահարանումս չի եղել։ Հույս ունեմ՝ չի լինի։
Միանալով International Women’s Day #ChooseToChallenge շարժմանը՝ կնշեք ի՞նչ նշանակություն ունի Ձեզ համար կանանց միջազգային օրը։
Մեծ նշանակություն ունի, իհարկե, ես վառվռուն ֆեմինիստ չեմ էությամբ։ Միշտ ասում են՝ տղամարդը գլուխն է, կինը՝ պարանոցը, որը պահում է գլուխը։ Ես համաձայն եմ այդ տեսակետի հետ։ Կինը հենասյունն է, և ես նեղանում էի, որ մեզ մեկ օր էին տվել, և շնորհակալ եմ մորաքրոջս՝ Հրանուշ Հակոբյանին, ում ջանքերի շնորհիվ 1995 թվականից մեր ազգային տոնացույցում ավելացավ ևս մեկ կանանց նվիրված տոն՝ Ապրիլի 7։ Ամեն դեպքում կինը պետք է իր տեղն էլ իմանա։ Ինքս տոտալ հավասարությանն այդքան էլ կողմ չեմ։ Կնոջը պետք է սիրել, տեղ տալ, կարծիքը հաշվի առնել։ Այնպես որ, ես սիրում եմ ամեն ինչի չափի մեջը։ Կինն իր տեղում պետք է լինի, տղամարդն իր տեղում, բայց կնոջը պետք է մի քիչ ավելի շատ սիրել։ Դա հաստատ։
Շնորհակալություն, Շաքե, բժշկության և հասարակության բժշկական իրազեկվածության ոլորտներում մեծ ներդրման համար։ Հավատացած ենք, որ մարդկանց օգնելու առաքելությունը Ձեզ համար նոր հորիզոններ կբացի՝ միաժամանակ ոգեշնչելով թե մեզ, թե նաև անձնապես Ձեզ։
