«Ինձ համար անհնար ոչինչ չկա»․ հարցազրույց Հայաստանի Քաղաքացիական ավիացիայի կոմիտեի նախագահ Տաթևիկ Ռևազյանի հետ

Ու րախ ենք Ձեզ ներկայացնել staff.am «Կարիերայի պատմություններ» (#CareerStories) նախագծի նոր թողարկումը, որն իրականացվում է StaffBlog-ի շրջանակներում: Նախագծի նպատակն է կիսվել հաջողակ մարդկանց փորձով ու կարիերայի հետաքրքիր պատմություններով staff.am-ի հետևորդների հետ։

Այս անգամ, անչափ հետաքրքիր էր հյուրընկալվել Հայաստանի Քաղաքացիական ավիացիայի կոմիտե և մոտիվացնող զրույց ունենալ կոմիտեի նախագահ Տաթևիկ Ռևազյանի հետ։ Ամբողջական հարցազրույցին և տեսանյութին կարող եք ծանոթանալ ստորև։

Ողջույն Տաթևիկ, ուրախ ենք այսօր զրույց ունենալ Ձեզ հետ։ Բավականին հետաքրքիր աշխատանքի ուղի եք անցել՝ չնայած երիտասարդ տարիքի և հավատացած ենք, որ ձեռքբերումները շատ են։

Կնշե՞ք մի քանի կարևոր ձեռքբերումներ, որոնց շնորհիվ Դուք այսօր այստեղ եք։

Կարծում եմ՝ ես շատ վաղ տարիքում եմ հասկացել՝ ինչն է իմ երազանքը, հասկացել եմ, որ ուզում եմ ավիացիայի ոլորտում աշխատել։ Հիշում եմ, երբ 15 տարեկան էի, ընկերուհուս հետ Կոպենհագենի օդանավակայանում էինք, նայում էի աշխատակիցներին և երազում էի ունենալ այն աշխատանքը, որն իրենք ունեն։ Ինձ իրենց գեղեցիկ հագուստներն էին գրավել, նաև այն, որ միջազգային միջավայրում են աշխատում։ Մտածում էի, որ այդ ամենին հասնելը երկարաժամկետ կրթություն է պահանջում, չգիտեի՝ իրոք կհասնեմ այդ նպատակին, թե ոչ։

Բայց ստացվեց այնպես, որ 19 տարեկանում ընդունվեցի աշխատանքի Կոպենհագենի օդանավակայանում, ամենաերիտասարդ աշխատողներից էի։ Գրանցման բաժնում (Check-in) էի աշխատում, նստեցման անցակետում (boarding), ընդհանուր սկսեցի հասկանալ օդանավակայանի լոգիստիկան, ինչն ինձ շատ է օգնում մինչ այսօր։ Թարգմանում էի ռուսերեն փաստաթղթեր, այդ ժամանակ միակ աշխատակիցն էի օդանավակայանի, ով տիրապետում էր ռուսերենին։

Ավարտեցի համալսարանն ու ավիացիայի ոլորտի հետ կապված «Կառավարության ազդեցությունը օդանավակայանի աճին» վերնագրով թեզ գրեցի, որտեղ համեմատում էի Կոպենհագենի օդանավակայանը Զվարթնոց օդանավակայանի հետ։ Թեզս գրելու ընթացքում ծանոթացա քաղավիացիայի նախկին պետի հետ, Զվարթնոց օդանավակայանի տնօրենի հետ, Կոպենհագենի օդանավակայանում էլ կապեր ձեռք բերեցի, որոնք մինչ օրս օգտագործում եմ։

Այնուհետև սկսեցի աշխատել Momondo ընկերությունում (կայք, որը համեմատում է ավիատոմսերի գները)։ Աշխատելու ընթացքում ամենախոշոր պայմանագրերն եմ ստորագրել, բանակցել ավիաընկերությունների հետ, դրա շնորհիվ ևս մեծ ցանց ու շատ կոնտակտներ եմ ձեռք բերել, ինչն էլ իր հերթին շատ դռներ է բացել ինձ համար։Հետո սկսեցի համագործակցել Silicon Valley-ում գտնվող Flyer կազմակերպության հետ։ Իրենց ասեցի, որ կարող եմ բանակցել, պայմանագրեր ստորագրել իրենց կողմից։ Ու համոզեցի՝ իրենց օֆիսը բացեն Հայաստանում, որովհետև իրենք փնտրում էին ծրագրավորողներ ու միաժամանակ ուզում էին ինձ աշխատանք առաջարկել, իսկ ես էլ իմ հերթին ուզում էի տեղափոխվել Հայաստան։ Այդ ընթացքում էլ Հայաստանում հեղափոխություն եղավ։

Միշտ ակտիվ կապ եմ պահպանել Հայաստանի հետ, հեղափոխությունից հետո մեծ ոգևորությամբ եկա՝ նոր կառավարության հետ հանդիպելու, ասելու, որ շատ կոնտակտներ ունեմ ավիացիայի ոլորտում, որ կարող եմ կամավորական կերպով օգնել՝ նոր ավիաընկերություններ բերել Հայաստան։ Ինձ էլ համոզեցին՝ գալ ու այստեղ աշխատել 🙂

Պարզ կասեմ, որ ի սկզբանե չէի ուզում, որովհետև պատկերացրեք՝ ավիացիայի ոլորտը սիրում էի, ավիացիայի ոլորտում էի աշխատում, ՏՏ ոլորտը սիրում էի, ՏՏ ոլորտում էի աշխատում, Սան-Ֆրանցիսկոն սիրում էի, այնտեղի հետ էի աշխատում, Հայաստան էի ուզում տեղափոխվել, այդ ամենը ստացվեց՝ ամսական 9400 դոլար աշխատավարձով, դրա համար իրոք չէի ուզում այդ գործը թողնել, թիմ ունեի այստեղ, աշխատում էի ու շատ հավես էր, ուզում էի զուտ կողքից օգնել։

Բայց մեր փոխվարչապետի հետ հարցազրույցի ժամանակ այն հարցին, թե ի՞նչ նպատակով եմ տեղափոխվել Հայաստան, ասացի, որ ուզում եմ զարգացնել ավիացիայի ոլորտը, ինչից հետո փոխվարչապետն ասաց, որ ինձ տալիս է համար մեկ հնարավորությունը ոլորտը զարգացնելու։ Նման խոսքերից հետո ո՛չ աշխատավարձը, ո՛չ ինչ-որ ուրիշ հանգամանք կապ չունեին, որոշեցի գալ ու զարգացնել ոլորտը ինչքան որ կկարողանամ։

Մի քանի ամիս է արդեն` պաշտոնավարում եք կոմիտեում։ Ի՞նչ մարտահրավերների եք հանդիպել և ո՞րն է այն կարևոր մարտահրավերը, որն արդեն հաղթահարել եք ու այսօր նորովի եք նայում Ձեր ընդհանուր աշխատանքին։

Ես ծնվել ու մեծացել եմ Դանիայում, այդ իսկ պատճառով առաջին մարտահրավերը  մտածելակերպին հարմարվելն էր։ Երկրորդը՝ մասնավոր հաստատությունում աշխատելուց հետո պետական համակարգ գալն էր։ Պետական համակարգում աշխատելն այնքանով է բարդ, որ եթե նույնիսկ ինչ-որ հարցի լուծումը և դրան հասնելու ճանապարհը պարզ երևում են, դա հաստատելու համար երկար ճանապարհ է պետք անցնել։ Ինձ համար բարդ է, որովհետև զգում եմ՝ դա աշխատելու համար արդյունավետ տարբերակ չէ։  

Ինձ մի փոքր խանգարում է նաև այն, որ փաստաթուղթը գործառույթից ավելի կարևոր է, բայց համակերպվում եմ, որովհետև պետական մարմինը մեկ օրում անհնար է փոխել ու բյուրոկրատիան քչացնել։ Ես իմ կողմից ամեն հնարավոր բան անում եմ, առաջարկներ եմ անում կառավարությանը, որ փոփոխություններ անենք ու ավելի լավ աշխատենք։Ինձ համար անհնար ոչինչ չկա։ Ես ընդունում եմ, որ կարող են լինել տարբեր մոտեցումներ, պայքար, ինքս էլ պայքարող անձ եմ, ու այնպես եմ անում, որ շրջապատումս բոլորն իրենց մեջ զգան այդ պայքարը, նպատակներ դնեն ու հասնեն դրանց։

Կարող եմ մի օրինակ բերել․ ինձ անընդհատ ասում էին, որ անհնար է Ryanair-ին Հայաստան բերել, որ նրանք երբեք չեն հետաքրքրվի Հայաստանով, բայց չնայած այդ ամենին, մենք թիմով այնպիսի պրեզենտացիա էինք պատրաստել, որ հիմա Ryanair-ն իսկապես հետաքրքրված է Հայաստանով։ Թիմով գնացել էինք Դուբլին, շփվել իրենց top management-ի հետ, լավ քննարկում ունեցել։ Մեր պրեզենտացիայի ամեն տողը իրենց համար հետաքրքիր էր։ Իրենք այն անձինք են, որ եթե հետաքրքրված չլինեն, 10 րոպե էլ չեն ծախսի քեզ վրա։

Եթե ես լսեի մարդկանց, ովքեր ասում էին, որ դա անհնար է, ես այդ քայլերը չէի անի, չէի փորձի։ Դրա համար ես մեր աշխատակիցներին անընդհատ ասում եմ, որ գոնե փորձեն, ռիսկի դիմեն, եթե չստացվի էլ, իմանան՝ փորձել են։

Գլոբալ աշխատաշուկայում մասնագիտական և soft հմտություններ են պահանջվում։ Մրցունակ մասնագետը ինչպիսի՞ հմտությունների պետք է տիրապետի, և արդյո՞ք հայկական աշխատաշուկայում պատկերը շատ է տարբերվում գլոբալ աշխատաշուկայի պատկերից։

Կախված է նրանից՝ ինչն ենք ինչի հետ համեմատում։ Եթե Դանիայի պետական մարմնի աշխատակցին համեմատենք Հայաստանի պետական մարմնի աշխատակցի հետ, չգիտեմ՝ ինչպիսին կլինի տարբերությունը, որովհետև այնտեղ պետական մարմնում չեմ աշխատել, բայց գիտեմ, որ խնդիրներ, բյուրոկրատիա ու ուրիշ մոտեցում իրենց մոտ էլ կա։ Մասնավորի հետ կարող եմ համեմատել։ Մասնավորում շատ-շատ կարևոր է, որ աշխատակիցը լինի պրոակտիվ։ Ինքն իր գործն ավելի լավ իմանա, քան իր ղեկավարը, ինքն առաջարկներ անի, նպատակներ դնի և գտնի դրանց հասնելու ճանապարհը։Հայաստանում ընդհակառակն է․ շատ հաճախ աշխատակիցը սպասում է, որ ղեկավարն այդ ճանապարհը ցույց տա։ Իհարկե, լինում են պահեր, երբ ղեկավարն աշխատակցին պետք է ճանապարհ ցույց տա։ Բայց ղեկավարը չի կարող ամեն ինչի, մանրուքների մեջ խորանալ։ Երբ այդ անում է աշխատակիցը, առաջարկներ է անում ու առաջարկներն ընդունվում են ղեկավարի կողմից, այս դառնում է աշխատելու ամենալավ ու էֆեկտիվ տարբերակը։

Ես հիմա փորձում եմ այս գաղափարը բերել քաղավիացիայի ոլորտ։ Մենք միջազգային կառույց ենք, աշխատում ենք միջազգային օրենքներով, այդ իսկ պատճառով ես աշխատակիցներին միշտ ասում եմ՝ եթե զգում եք, որ սովորելու կարիք ունեք, որ ինչ-որ պահի եղած գիտելիքները չեն բավարարում, գտեք տարբերակներ, թե որ երկրում ձեր ուզած կրթությունը կամ թրեյնինգը կա, ինձ ներկայացրեք ու համոզված եմ, որ միասին ընդունելի տարբերակ կգտնենք։Երբ աշխատակիցը զբաղվում է ինքնազարգացմամբ, դա վերջին հաշվով արտացոլվում է կառույցի ու երկրի վրա։Պրոակտիվությունից բացի կարևոր է նաև այն, որ աշխատակիցն ինքը պատասխանատու լինի որոշումների համար։

Եթե նորից ընտրեիք մասնագիտություն, ո՞րը կլիներ դա։

Անկասկած, ընտրությունս էլի ավիացիայի ոլորտը կլիներ։

Շնորհակալություն ենք հայտնում հաճելի ու հետաքրքիր զրույցի համար։ Այնուհետև Տաթևիկը մեզ հետ կիսվեց իր ուսման և աշխատանքի ընթացքում կատարած ճանապարհորդությունների տպավորություններով։ Ահա և այն քարտեզը, ուր նշված են 60-ից ավելի երկրներ, որտեղ արդեն հասցրել է գտնվել Տաթևիկ Ռևազյանը։